بیناشدن وصال شیرازی به برکت شعر بر امام مجتبی علیه‌السلام
یکی از افرادی که مشمول کرامات امام حسن مجتبی قرار گرفته است، میرزا محمدشفیع شیرازی متخلص به وصال شیرازی است!
وی متوفی سال ۱۲۶۲ق در شیراز و از بزرگان شعرا و ادبا و عرفای عصر فتحعلی‌شاه قاجار بود! علاوه بر مراتب علمی، به تمام خطوط هفت‌گانه (نسخ، نستعلیق، ثلث، رقایم، ریحان، تعلیق و شکسته) مهارتی به‌سزا داشته و کتاب‌های فراوانی نیز با خطوط مختلف نگاشته است.
از جمله، اینکه ۶۷ قرآن به خط زیبای خود نوشته است. بر اثر نوشتن زیاد چشمش آب آورد و به پزشک مراجعه کرد! دکتر گفت: من چشمت را درمان می‌کنم، به‌شرطی که دیگر با آن نخوانی و خط ننویسی.
پس از معالجه و بهبودی چشم، دوباره شروع به خواندن و نوشتن کرد تا اینکه به‌طور کامل نابینا شد! سرانجام با حالت اضطرار متوسل به پیامبر اکرم و آل او شد.
شبی در عالم رؤیا پیغمبر اکرم را در خواب دید، حضرت به او فرمود: چرا در مصائب حسین (و حسن) مرثیه نمی‌گویی تا خدای متعال چشمانت را شفا دهد؟ در همان حال حضرت فاطمه زهرا(س) حاضر شد و فرمود: وصال، اگر شعر مصیبت گفتی، اول از حسنم شروع کن؛ زیرا او خیلی مظلوم است.
صبح آن روز وصال شروع کرد در خانه قدم‌زدن و دست به دیوار گرفتن و این شعر را سرود:
از تاب رفت و طشت طلب کرد و ناله کرد
آن طشت را ز خون جگر باغ لاله کرد
ناگهان چشمان وصال شیرازی روشن و بینا شد. آن‌گاه اضافه کرد:
خونی که خورد در همه عمر، از گلو بریخت
دل را تهی ز خون دل چند ساله کرد
نبود عجب که خون جگر گر شدش به‌جام
عمریش روزگار همین در پیاله کرد
نتوان نوشت قصه درد و مصیبتش
ور می‌توان ز غصه هزاران رساله کرد
زینب درید معجر و آه از جگر کشید
کلثوم زد به سینه و از درد ناله کرد
هر خواهری که بود روان کرد سیل خون
هر دختری که بود پریشان کُلاله کرد
آقای جوانان بهشت است حسن
هم میر سرای سرنوشت است حسن
چون نام کریم اهل بیت است حسن
دریاب که بخشنده سرشت است حسن
علیه الصلواه والسلام