کاش با فلانی دوست نمی‌شدم! (فرقان/۲۷-۲۹)

وَيَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلَىٰ يَدَيْهِ يَقُولُ يَا لَيْتَنِي اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلًا؛ يَا وَيْلَتَىٰ لَيْتَنِي لَمْ أَتَّخِذْ فُلَانًا خَلِيلًا؛ لَقَدْ أَضَلَّنِي عَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ إِذْ جَاءَنِي ۗ وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِلْإِنْسَانِ خَذُولًا

سوره فرقان۲۵، آیه۲۷و۲۸و۲۹

ترجمه روان: روزی که هر بدکاری پشت دست‌هایش را گاز می‌گیرد و با آه‌وحسرت می‌گوید: «کاش سبک زندگی‌ام را هماهنگ با پیامبر کرده بودم.

ای وایِ من! کاش با فلانی دوست نمی‌شدم.

با آنکه تعلیمات قرآن به دستم رسیده بود، مرا از زندگی‌کردن طبق آن، منحرف کرد.» بله، چنین شیطان‌هایی همیشه انسان را در زمان نیاز، تنها می‌گذارند!»

ترجمه روایی: و (به یاد آور) روزی را که ستمکار (ابوبکر) دست خود را (از شدت ناراحتی) به دندان می گزد می‌گوید: ای کاش با رسول خدا راهی (حضرت علی علیه السلام) را برگزیده بودم.

ای وای بر من! کاش فلان (عمر) را دوست خود نگرفته بودم.

او مرا از «ذکر» (حضرت علی و ولایت) گمراه ساخت بعد از آنکه نزد من آمده بود و شیطان (عمر) همواره خوارکننده انسان بوده است.