وَإِذِ ابْتَلَىٰ إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ ۖ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا ۖ قَالَ وَمِنْ ذُرِّيَّتِي ۖ قَالَ لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ
سوره بقره۲، آیه۱۲۴
ترجمه روان: وقتی خدا ابراهیم را با حوادثی مهم امتحان کرد و وی را در امتحان موفق ساخت، فرمود: «من تو را راهبر مردم می‌کنم.» گفت: «و از بچه‌ها و نسلم چطور؟» فرمود: «البته این جایگاه حساس به بدکارها نمی‌رسد و به معصومان، آری.»
ترجمه روایی: و به یاد آرید زمانی که خدا ابراهیم را به کلماتی (همان کلماتی که آدم علیه السلام آنها را فرا گرفت و توبه اش پذیرفته شد) آزمایش نمود پس وقتی که آنها را تمام نمود (به ذکر محمد و علی و فاطمه و امامان از فرزندان علی علیه السلام و حضرت قائم علیه السلام) خدا فرمود: من تو را برای مردم امام قرار دادم. ابراهیم عرض کرد: از ذریه من نیز امامانی قرار ده! فرمود: پیمان من (امامت) شامل ستمگران نمی شود (میزان امامت عصمت است، انسان و معصیت کار امام نمی‌شود هر کس بت پرستیده سزاوار امامت نیست این آیه امامت هر ستمگری را تا روز قیامت باطل می نماید. در روایت است که ابراهیم عرض کرد: پروردگارا آیا در ذریه من ستمگری هست؟ خداوند فرمود: آری! فلان و فلان و فلان و کسانی که از آنان پیروی می کنند- دقت شود-).
0 نظر